«جهان با تو خوش است»- دو

بگویی این سینه‌ی من، بیا و ریشه بدوان. بگویی جان من امنِ کهنه‌ترین درخت دنیاست. بگویی کهکشانی ستاره لای شاخه‌هات داری و آخ از تو. بگویی درختِ جانِ کیستی تو؟ بخندم من. تنیده در تو. بخوانم من، آن درختی کو شود با یار جفت. بخندی تو. جان و جهان خرم شود.