فردا هفتم فروردینه. من عظیم‌ترین نهنگ دنیام. غول‌پیکرترین موجودی که کسی به چشم دیده تا به حال! پهنه‌ی سیاه و سنگین تن رو رسوندم به خاک. رسوندم به کرانه‌ی دریا. موج آهسته نهیب می‌زنه به دنباله‌ی لب‌پرِ کهنه‌سالِ دُم‌ام. دهانم بسته‌ست. سر رو گذاشتم رو ماسه‌ها. و جهان‌تون رو از اون زاویه‌ی منحوس و مکدر می‌بینم. غول‌پیکرترین موجود زنده‌ی دنیام. و دارم تجزیه می‌شم. فردا هفتم فروردینه.