پرسیدن پاری سوال‎ها به انتحار می‎ماند! به خدا اگر بدانید از چه شوکرانی حرف می‎زنم. پاری سوال‎ها همین که پس پیشانی‎تان نقش می‎بندند، چون جای گلوله سرخ و سوخته‎اند. فارغ از این‎که جواب‎شان چه هست و نیست. همین که توی خلوت رو کنید به دست‎هاتان و بپرسید، دست‎هاش را بلد است؟ دوستش دارد؟ کنارش شاد و آرام است؟ همان‎طور می‎بوسدش که.. به او هم گفته‎ست گردن‎ات بوی جان می‎دهد؟ به صدا کردن نامش، جان دلم جواب داده هیچ؟ پرسیدن پاری سوال‎ها به انتحار می‎ماند. چون جای گلوله سرخ و سوخته..